Czym było to wcześniej? Każde z nas niesie na barkach bagaż własnych doświadczeń, które pozwoliły nam się ukształtować. Te wydarzenia, przeplatające się między mrokiem a światłem, uczyniły nas tym, kim jesteśmy. Mimo wszystko odnaleźliśmy siebie nawzajem i cel, który stał się naszym azymutem. Bo czym jest życie bez doświadczeń? Nasze bywały różne, a ostatnie 3 lata kazały nam brnąć przez nie jedno bagno, z którego wyszliśmy cało. Teraz nadszedł czas, by pożegnać się z przeszłością i zacząć nowy etap – w poczuciu spokoju, bezpieczeństwa i radości.

Kilka godzin po obronie dyplomowej siedzieliśmy już w samochodzie, zmierzając do naszej Oazy, którą odwiedzaliśmy również w czasie studiów. To tam powstało wiele projektów, zaszło wiele zmian i przełomów. Pracownia, której użycza nam tata naszego przyjaciela zawsze napawała nas optymizmem i pozwalała zresetować nasze zmęczone głowy. Jednak tym razem jechaliśmy tam z jedną myślą – nowego początku naszej wspólnej drogi. Zawsze czułem, że gdzieś głęboko w środku jestem połączony z doświadczeniami, od których latami nie mogłem się uwolnić. Ostatnie miesiące były swoistym powrotem na łono społeczności, relacji, pracy oraz samorealizacji. W tym czasie udało mi się zrobić wiele dobrego, zamknąć zaległe sprawy i otworzyć się na nowe perspektywy, to była droga którą wybrałem. Przed sobą widziałem już tylko możliwości i wyzwania. Szczerze mogłem powiedzieć, że chcę czegoś więcej i jestem gotów po to sięgnąć.

Dzień mijał leniwie, snuliśmy się po polach ciesząc się otaczającą nas naturą. Zjedliśmy obiad i rozłożyliśmy namiot, który miał stać się naszym domem na najbliższe kilkanaście dni. Gdy zgodnie uznaliśmy, że wszystko jest z nim w porządku, zaczęliśmy szukać drewna na opał. Po kolejnych kilkudziesięciu minutach byliśmy gotowi, ognisko rozświetliło najbliższą okolicę, a pośrodku niczego słyszeliśmy jedynie trzask pękającego w nim drewna. Każde z nas dało porwać się tej kojącej aurze, by po kilku minutach medytacji rozpocząć rytuał oczyszczenia.

Pierwszy raz zbliżając wibrującą maszynkę do skroni, traciłem pewność czy jestem na to gotowy, ale nie zawahałem się. Przystąpiłem do pierwszego, odważnego cięcia przez środek głowy – stąd nie ma już odwrotu, to ostatni etap naprawy samego siebie. W końcu włosy, nie ścinane od ostatnich 3 lat, pamiętały wszystko, ścięcie ich było wyzbyciem się często bolesnych wspomnień. Nie chciałem już pamiętać złego, chciałem poczuć się zupełnie nowym człowiekiem. Każde kolejne pociągnięcie maszynki przybliżało mnie do tego celu, czułem jak zrzucam z siebie niewidzialne gołym okiem piętno spraw, które tak bardzo mi ciążyły. Bzzz – nie ma cię, bzz – nie ma cię, bzzz…. JA. Przeczesując łysą głowę jedną dłonią, drugą zebrałem garść zniszczonych włosów i wrzuciłem je do ognia żegnając przeszłość. Gorejący ogień buchnął mi w twarzy i zaczął pożerać swoją ofiarę. W ciszy, prosząc Pacha Mamę o nowy początek poczułem łzę na policzku, potem kolejną i jeszcze kilka następnych.

Z ostatnią uleciały wszystkie toksyny, rozpływające się w sercu ogniska. Owładnęło mną nieopisane uczucie ulgi, wszystko co złe właśnie przeminęło i ustąpiło miejsca nowym wyzwaniom. Widząc ogień odbijający się w oczach moich najbliższych czułem, że wszystko znów ma sens, że oczyszczam się całkowicie. Zdałem sobie sprawę jak ciężkie jest opuszczenie Lavender Town w naszych własnych głowach, ale nie jest niemożliwe. Wymagało to ogromu samozaparcia i wartościowych ludzi wokół, którym oddajemy najlepszą cząstkę siebie i za wszelką cenę nie dajemy im odejść. Z błogim uśmiechem na twarzy wiedziałem już co robić, pierwszy raz od 25 lat poczułem się całkowicie wolny, zakończyłem pewien etap i z zupełnie czystą głową mogłem pozwolić sobie na nowy początek. Dziękując za tych, którzy pozwolili mi znaleźć się w tym miejscu, mogłem bez presji i wstydu przeszłych doświadczeń spokojnie zasnąć.

Ścieżki Dharmy, dedykuję Wam,
dziękuję.