Cóż to był za wyjazd! Pełen doświadczeń, które mogliście śledzić przez ostatnie tygodnie. Ale jak my odebraliśmy tę wyprawę? Była pełna radości, wzruszeń, stresu, a nawet strachu. Pomysł podjęcia się tej podróży narodził się zupełnie przypadkowo. Wiedzieliśmy tylko tyle, że po obronach dyplomowych, mamy dwa tygodnie wolnego, które chcieliśmy przeznaczyć…
Nie było czasu do stracenia, dziarskim krokiem ruszyliśmy w stronę centrum Cluj-Napoci. Można było to nazwać wręcz tradycją, bo łapanie rozpoczynaliśmy zawsze na stacjach benzynowych – ale cóż tutaj dużo mówić, to były najdogodniejsze miejsca, z których mogliśmy próbować. Za cel obraliśmy dostanie się do wioski Floresti, znajdującej się około 20 km…
Kiedy doszliśmy na szczyt wzniesienia, zabraliśmy się za kreślenie nowego kartonowego znaku. Umieściliśmy na nim nazwę jednej z miejscowości, które rozpisał dla nas staruszek. Ostatecznie nie udało nam się skorzystać z sugerowanych przez niego tras, za sprawą kolejnego bohatera, którego spotkaliśmy na swojej drodze. Kilka minut po wystawieniu…
Opuszczając obozowisko w Styrczy poczułam, że będę tęsknić za sielskim polem, na którym koczowaliśmy. Z lekkim ukłuciem żalu w sercu, udaliśmy się na stację benzynową, która była naszym źródłem prądu i miejscem zakupów przez ostatnie dni. Kupiliśmy butelkę kwasu chlebowego i usiedliśmy przy stolikach pod parasolami znajdującymi się na tyłach stacji. Rozłożyliśmy…
Zmierzch powitał nas szybciej, niż się tego spodziewaliśmy. Jednak pierwszy raz od kilku dni, nie czuliśmy w związku z tym żadnej presji. Słońce majestatycznie chyliło się ku zachodowi, a wokół nas były tylko pola słoneczników. Zgodnie z informacjami, które zbieraliśmy przed podjęciem się podróży, w Mołdawii…
Kiedy już otrząsnęliśmy się po sytuacji, która spotkała nas zaraz po przebudzeniu, było już grubo po godzinie dziewiątej. Szybko sprawdziliśmy, że dostanie się do punktu, który mógłby posłużyć nam do łapania autostopa, zajmie nam około 30 minut. Niestety w podróży często bywa tak, że jedno planujemy, a w rezultacie…
Wychodząc z terenu dworca kolejowego w Tarnopolu zaczęliśmy omawiać nasze kolejne kroki. Przystanęliśmy na uboczu chodnika, żeby sprawdzić, która droga wyjazdowa prowadzi na Kamieniec Podolski, dzięki czemu obraliśmy kurs po drodze uzupełniając zapasy w pobliskim markecie. Podziwialiśmy zdobione budynki przeplatające się z licznymi blokowiskami. W oczy rzucił nam się pomnik…
Zanim jeszcze zdążyłam otworzyć oczy, mój nos wyczuł zapach dymu papierosowego, a do uszu dobiegały nieznane mi męskie głosy. Pierwszą myślą było „Chwila, chwila, przecież ja już nie palę”. W jednym momencie rozbudziłam się w pełni, zupełnie jak za sprawą instynktu, który wyczuł zagrożenie. Ale mój strach okazał się zbędny…
Serdecznie pożegnaliśmy się z Piwnicą, wysiadając w przykrakowiskich Balicach, słysząc w odzewie słowa zachęty i otuchy, a także nieliczne żarty. Trzymali za nas kciuki i życzyli powodzenia w planowanej przez nas wyprawie. Z nową energią wypadliśmy z autokaru, aby chwilę później stać już w gotowości przed małym parkingiem za bramkami, trzymając karton…
Nasze obrony dyplomowe zbliżał się wielkimi krokami, a wraz z nimi i wizją upragnionej „wolności”, w głowie kwitł pomysł podjęcia się kolejnej wyprawy. Przez wiele nocy dywagowaliśmy nad tym czy lepiej postawić na konkretną destynację, czy na formę wyjazdu. Szczęśliwie, pewnego dnia Maćkowi wpadł w ręce artykuł, którego sens można zawrzeć w stwierdzeniu…